Sigh..

Έξω βρέχει..

Κι έχει συννεφιά..

Μου αρέσει αυτός ο καιρός..

Άσχετα αν σε άλλους φαίνεται καταθλιπτικό αυτό το σκηνικό...

Μου δίνει έμπνευση, με κάνει να σκέφτομαι..

Και η βροχή με έχει βοηθήσει να πάρω ορισμένες από τις πιο σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου..

Βγαίνω στο μπαλκόνι, και υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό..

Δεν μπορώ να δω τίποτα άλλο εκτός από σύννεφα.

Κάνει κρύο.

Μα δεν με νοιάζει..

Θυμάμαι μικρή που ήθελα να καταπιώ τις στάλες τις βροχής.. 

Λες να το δοκιμάσω πάλι?

Μα και μόνο αυτή η σκέψη με κάνει να γελάω..

Έχω ωριμάσει αρκετά πλέον ώστε να τα κάνω αυτά..

Ωρίμασα ξαφνικά..

Απότομα..

Τόσο, που με κάνει να τρομάζω..

Έχω παγώσει..

Πρέπει να μπω μέσα, στη ζεστασιά.

Κλείνω την μπαλκονόπορτα, και φεύγω από τον μαγικό κόσμο της βροχής..

Μπαίνω ξανά στην κατάθλιψη μου..

Αυτή που με ταλαιπωρεί μήνες τώρα..

Ανοίγω το βιβλίο των Αρχαίων και αρχίζω το διάβασμα..

Οι στάλες της Βροχής με αποσπούν καθώς χτυπάνε το τζάμι και δεν με αφήνουν να διαβάσω..

Το βλέμμα μου ταξιδεύει έξω.

Το μυαλό μου ξέφυγε τελείως από την πραγματικότητα..

Είναι αδύνατον να συγκεντρωθώ.

2 ώρες πέρασαν..

Και σταμάτησε να βρέχει..

Τα σύννεφα δίνουν τη θέση τους στον ήλιο..

Και οι αχτίνες του χτυπούν ευγενικά το τζάμι γεμίζοντας με θλίψη..

"Before I tell my story, please consider who I am
I missed my window years ago
I'm doing all I can
A tragedy is commonplace, but in the end they go away
My skin is still the only stain I'm left to wear in shame"..